Op 30 september was het zo ver, onze 1e klassers gingen op kamp! Een heel avontuur, niet alleen voor de leerlingen maar ook voor de begeleidende docenten. Rianne was één van de begeleiders en heeft dit mooie verslag geschreven over alle belevenissen tijdens de kampdagen.
‘s Ochtends vroeg 9:10 uur in de volle zon, maar met een verfrissend briesje, stonden ongeveer 300 stuks leerlingen, 600 stuks ouders, en 5000 stuks bagage klaar voor de reis naar Summercamp Heino. Met maar 5 bussen tot onze beschikking was dit natuurlijk een beetje passen en meten. Gelukkig is de gemiddelde docent op De Meergronden oud genoeg om uren Tetris gespeeld te hebben in hun verre jeugd en wisten wij na heftig puzzelwerk toch alle koffers, rugzakken, kinderen en boodschappentassen op te bergen in de bussen.
De busreis vloog voorbij en voordat we het wisten waren wij aangekomen op onze bestemming. Van de bussen weken wij uit naar de verschillende huisjes en om daarna direct door te rennen naar de lunch. Helaas waren de kaassouffles dit jaar geen hit. Volgens één juf haar expert mening was hij ‘te lauw en te plat’. Maar goed, het palet van de leerlingen is niet zo verfijnd en wanneer de hagelslag op de ketchup op de kaassoufflé gegooid wordt, was het toch best te eten! Na de ‘leuke’ chaos van het restaurant gingen wij door naar de ondertussen welbekende Challenge run. Voor de nieuwelingen onder ons is dit het terrein waar de leerlingen een heerlijke middag kunnen doorbrengen met klimmen, klauteren, steppen, boogschieten, kanoën. En wat doen ze dat toch goed! Zelfs in het wat tegenvallende weer bleven zij heerlijke enthousiast en renden zij van hot naar her. Na een enerverende middag waarin er collectief makkelijk meer dan 500.000 stappen zijn gezet was het tijd om terug te keren naar de huisjes.
Toen was het tijd voor een nieuwe lifehack, want, zo legde de meiden uit hv1a/hv1b mij uit als je thee te heet is dan is deze supermakkelijk af te koelen door hem even in de vriezer te zetten! Dus voor de mensen die op dit moment naar hun te warme thee zitten te kijken, zoek een vriezer op en leef je uit. Het avondeten bestond dit keer uit pizza of pasta, en hier kunnen we natuurlijk eigenlijk niet mee misgegaan.
En toen! Na het avondeten, en heel wat belangrijke ‘self care’ tijd (bestaande uit fashionshows, haircare en uitzoeken hoe laag die broek nu eigenlijk moet hangen) was het dan tijd voor het avondprogramma. Swingend over de dansvloer op de heerlijke tonen van ‘Anne Fleur vakantie’ gingen de leerlingen (en sommige docenten) helemaal los. In de chill huisjes werden eindeloos veel armbandjes gevlochten, spelletjes gespeeld en gepokerd. Vooral dit laatste heeft tot veel consternatie geleid aangezien sommige van de kinderen hun hele snoepvoorraad hebben verloren na een mislukte blufronde. Ook de bioscoop was weer zeer populair en zo was er voor elke leerling iets leuks te doen. Wij hadden natuurlijk gehoopt dat de regen de leerlingen zou ontmoedigen van het eindeloos heen en weer lopen, maar helaas bleek niets minder waar. De kids zagen de regen meer als een bonus die ervoor zorgde dat de kampervaring nog intenser werd. Meer drama en misschien ook wel meer plezier, maar voornamelijk veel meer stank. Ja, de zogenaamde ‘kampgeur’ die wij allemaal kennen (en waar we nachtmerries van hebben) werd intenser en het is nu zover dat sommige huisjes officieel als ‘biohazard’ bestempeld kunnen worden. Maar goed, kinderneuzen zijn lang nog niet zo ontwikkeld en zolang zij er geen last van hebben, en wij niet naar boven de slaapkamers in hoeven nemen wij het maar voor lief.
Na een drukke avond feestten de kinderen vrolijk verder in hun slaapkamers en zaten de docenten geduldig te wachten tot de zogenaamde sugar rush voorbij was en iedereen eindelijk in slaap viel.
De tweede dag van ons kamp begon grauw doch droog en na een slapeloze nacht (een bewuste keuze voor de meeste leerlingen en een gedwongen lijdensweg voor de meeste docenten) werden wij wreed ‘wakker’ gemaakt door de overenthousiaste gymdocenten van een andere school! De zoete tonen van “Wakker worden” door Jochem Meijer kon door niemand van De Meergronden worden gewaardeerd. Gelukkig bleken de Haarlemse collega’s goed aanspreek en konden zij ons plechtig beloven dat het niet nog eens zou gebeuren.
Na een nogal abrupt begin van de dag dwaalden de leerlingen (in pyjama’s, sokken en natuurlijk slippers) onder leiding van hun mentoren (eveneens in hun pyjama’s) naar het ontbijt. Dit was weinig bijzonders maar goed ‘food is fuel’ en dit hadden wij zeker nodig voor de rest van de dag. Deze bestond uit een (op sommige momenten ingewikkeld, maar uiteindelijk zeer succesvolle) carrousel van activiteiten: sport en spel, een buitentocht met een biologisch tintje, een pubquiz en het versieren van tegeltjes. De kinderen (en wij) waren er maar weer druk mee. De drukte en chaos die komt kijken bij een dag als deze verliep echter heel gemoedelijk. Deze 5e editie van kamp kenmerkte zich echt door een fijne sfeer waarbij wij, zelfs in momenten van chaos, op een rustige manier konden bijstellen zonder dat de leerlingen hier veel van meekregen. Toen ik een van onze tweetalige leerlingen vroeg “And how are you doing?” antwoorde hij vrolijk “Well, I am alive and not crying” en weet je, een hoger compliment kun je jezelf toch niet toewensen.
Tijdens het ‘laten we de kinderen vrij rondlopen want wij zijn een beetje moe’ moment van de dag was het weer een drukte van jewelste, aangezien verschillende leerling -romances de geest gaven midden in ons kamp avontuur. Rode wangen, tranende ogen en trillende lipjes, we hebben het allemaal voorbij zien komen deze middag. Maar gelukkig waren daar de mentoren voor een troostende knuffel en een aai over de bol.
Na het drogen van de tranen was het tijd voor het avondmaal, patat met kipnuggets en weinig toegevoegde vitaminen. Ook deze maaltijd werd met groot enthousiasme verorberd en gelukkig wordt er bij het avondeten nooit hagelslag geserveerd dus dat trauma kon ik deze keer vermijden. En toen! De vossenjacht! Spanning, sensatie, maar voornamelijk heel heel heel veel regen. Een nieuw hoogtepunt voor mij persoonlijk was het verlichten van collega Chantara haar gezicht zodat zij haar vampiertanden kon bevestigen om onze leerlingen net even dat extra randje realisme te bieden. Daarna moest ik natuurlijk mijn eigen rol als schattige Pokémon gaan vervullen. Gelukkig was ik niet alleen. Buurman en Buurman, authentieke monniken, cowboys, joggers, koeien, en de lijst gaat door. Na een leuk en intensief uurtje vonden wij dat wij genoeg wraak hadden genomen voor de slapeloze nacht die de kids ons bezorgd hadden en hebben wij hen, doorweekt en wel, terug geloodst naar de huisjes. En toen ging het opeens snel. Binnen anderhalf uur verdwenen alle kids schoon en warm in hun bedjes en daalde een onnatuurlijke stilte neer op het kampterrein.
Op woensdag gingen we met de bus weer terug en was dit mooie kampavontuur weer voorbij!
Rianne Ariëns, docent Engels – mentor – tto-coördinator